احساس دوستی در کودکان

دوست داشتن در کمک به‌رشد احساسی و اجتماعی کودک اهمیت دارد. از طریق روابط متقابل با دوستان، کودکان قادر می‌شوند تا لذت سهیم شدن، خنده، حمایت، وفاداری و شادی‌های زیاد را کشف کنند.

 
چیزهایی که کودکان از روابط دوستی می آموزند :


- سازش در رفتار اجتماعی


- تعیین قوانین،ارزیابی انتخاب ها ،تصمیم گیری در مواجهه با دشواری ها،


- تجربه احساساتی مانند خشم ، عصبانیت ، خوشحالی و ترس


-تشخیص مناسب یا نامناسب بودن یک کار


- موفق به‌فهمیدن موقعیت اجتماعی و قدرت اجتماعی می‌شوند: چه کسی موافق جریان است و چه‌کسی مخالف جریان، رهبری و پیروی را درک می‌کنند، تفاوت درس و غیر آن را می‌فهمند.


- با افراد، دیدگاه‌ها و موقعیت‌های مختلفی مواجه می‌شوند که هر یک مستلزم رفتارها و تعاملات متفاوتی هستند.


- تقویت اعتماد به نفس و عزت نفس


از نظر رشدی، رفاقت‌ها اغلب از روندهای زیر پیروی می‌کنند:
کودکان در آغاز به دیگران به عنوان اسباب بازی نگاه می کند و بعداً به عنوان همبازی ولی حدود 6 یا 7 سالگی آمادگی این را پیدا می کند که ارتباطی عمیق تر و سنگین تر را به عنوان دوستی داشته باشند.
بچه ها بین 6 و 7 سالگی با وجود آن که دوستانشان را بسیار دوست دارند و به آنها نزدیک می شوند با هم اختلافاتی پیدا می کنند و برای مدت کوتاهی یا از هم قهر می کنند و یا رابطه را قطع می کنند.
در این گونه موارد فقط می توان به آنها کمک کرد که اگر رابطه دوستانه مناسبی می توانند داشته باشند آن را پیدا کنند و از قطع و وصل آن نباید ناراحت بود. زیرا به نظر می رسد که بچه ها بین 6 تا 8 سالگی به دلیل احساس رقابت، امتیاز و برتری که نمی توانند بپذیرند برخی از اوقات نسبت به دوستانشان بی مهر می شوند.
البته بعد از 8 سالگی می آموزند با وجود آنکه ما با هم اختلاف نظر داریم و یا دیگران مطابق میل من عمل نمی کنند و بازی را آنگونه که من می خواهم ادامه نمی دهند و من را آنگونه که باید شریک و سهیم در روابطش یا اسباب بازی ها نمی کنند، ولی همچنان دوست من هست و من این دوستی را ارج می نهم و مایل به ادامۀ آن هستم.
بچه ها از حدود 9 سالگی به بعد روابط دوستی پایدارتری دارند گرچه برخی از آنها حدود 11 سالگی ترجیح می دهند که فقط با یک نفر دوست باشند و یک دوست را همیشه برای خودشان داشته باشند.
اما بین 12 تا 13 سالگی شبکه دوستان وسیع تر شده و گرچه در آغاز بچه ها به دنبال حفظ دوستی هستند یعنی با یک نفر ارتباط برقرار می کنند اما آهسته آهسته به حلقۀ دوستی و دوستان توجه بیشتری پیدا می کنند در حالی که در آموزش، لذت بیشتری است و خوشحالی زیادی می توانند داشته باشند.
اما می دانیم که چون بسیاری از بازی ها براساس 4 نفر استوار است و بازی های 4 نفره ای وجود دارد، چه به صورت انفرادی و چه به صورت دو نفر شریک (دو به دو) که بهترین ها هستند باید تعداد بچه ها را به جهت ارتباطی مرتب تر و منظم تر در حد حداکثر 4 نفر نگه داشت.
مخصوصاً وقتی که با این قاعده روبه رو هستیم که تعداد بچه ها از 6 نفر می گذرد معمولاً بچه ها به سمت بدترین بچه و به سمت بدترین پیشنهاد می روند و در این گونه موارد دردسر و اشکالاتی را بین خودشان و یا دیگران پیدا می کنند.
در حالی که بچه ها در حد کم تا 4 نفر، معمولاً به سمت بهترین فرد و بهترین پیشنهاد خواهند رفت. در نتیجه گرفتاری های کمتری را به وجود می آورند و جمع بچه ها جز در موارد استثنایی مانند تولد، بهتر است که در حد 4 نفر باقی بماند تا هم خود آنها توانایی حل مسائل و مشکلاتشان را داشته باشند و هم گرفتاری و دردسری برای خودشان و دیگران به وجود نیاورند.

به‌فرزندتان کمک کنید تا دوستانی پیدا کند که نیاز دارد؛ با استفاده از توصیه2های زیر:
- دربارۀ دوستی صحبت کنید: خاطرات دوستان دوران کودکی خود را تعریف کنید و از او در مورد افکار و احساساتش نسبت به‌رفاقتهای جدید بپرسید.


- مهارتهای اجتماعی و رابطۀ معاشرتی را بیاموزید: وقتی صرف کنید تا به‌فرزندتان نشان دهید چگونه تماس چشمی ایجاد کند و لبخند بزند و نشان دهد که صمیمی است؛ قوانین اجتماعی اساسی، نقاپیدن چیزها یا آسیب زدن به‌دیگران و مشارکت و همکاری را فرا بگیرد؛ یا گفتن چیزهایی شبیه این را تمرین کند: سلام، من سام هستم، می‌آیی بازی کنیم؟


منبع: شاد بارآوردن کودکان به‌زبان آدمیزاد