نقش اسباب بازی در زندگی کودکان

کودکان به کمک اسباب بازی ها به طور غیرمستقیم آموزش می بینند و دنیای تازه ای را برای خود می سازند. دنیایی که در آن اسباب بازی های ساده، خود را به راحتی در اختیار شخصیت های زاییده ی تخیل کودک می گذارند. اسباب بازی ها باید نیازهای اجتماعی، هوشی، عاطفی و جسمانی کودک را برآورده کند. رشد کودک در پنج سال اول زندگی اش، بیشتر از هر دوره ی سنی دیگر، به اسباب بازی هایی که در دسترس دارد، وابسته است. انجمن فروشندگان اسباب بازی بریتانیا هفت نوع بازی عمده که به رشد کودکان در زمینه های مختلف کمک می کند، مشخص کرده است:
بازی اکتشافی: وقتی که کودکان از محیط اطراف شان آگاه می شوند، به وسیله ی اسباب بازی هایی که حواس مختلف را تحریک می کند به کاوش و اکتشاف می پردازند.

بازی پرانرژی: کودکان با بازی، مهارت های جسمانی شان را پرورش می دهند. اسباب بازی هایی مثل دوچرخه و بازی هایی که با توپ انجام می شود، می تواند به این نوع بازی ها کمک کند.
بازی سازنده: در این بازی کودکان کشف می کنند که چگونه اشیا با هم دیگر جور می شوند و می توان آن ها را به هم متصل کرد. قطعات و پازل ها و لگو ها  برای بازی سازنده مناسب هستند.
بازی تقلیدی: این بازی فرایند مشاهده و سپس الگوبرداری از دیگران است و کمک می کند کودکان درباره ی رفتارهای اجتماعی بیاموزند. اسباب بازی هایی مثل: تلفن، وسایل پخت وپز و لباس های محلی، باعث تقویت بازی اجرای نقش می شود.
بازی اجتماعی: تعامل داشتن باعث رشد شناخت اجتماعی و مهار ت های اجتماعی می شود. این بازی به وسیله ی اسباب بازی هایی که بیش از یک کودک می توانند با آن بازی کنند، تقویت می شود. به عنوان مثال، بازی های توپی گروهی، یا بادبادک هوا کردن.
بازی وانمودی: این بازی تخیل را به کار می اندازد و کودک را حاکم دنیای تخیلی اش می کند. در این بازی، کودکان از اسباب بازی های متنوعی استفاده می کنند.
بازی مهارتی: مهار ت های ذهنی و جسمانی کودک را افزایش می دهد. اسباب بازی هایی مثل مجموعه ی وسایل ساختنی و تکمیل کردنی که مستلزم توجه و تمرکز هستند، در این نوع بازی به کار گرفته می شوند